Column “Achter de kaft 24” op 4 maart 2022 van Dolf Middelhoff, hoofdredacteur en fotograaf.
Ik was, nu het in en om de kerk steeds minder druk wordt, even in Rome om er mijn vrienden en petekind rond te leiden. Het was voor het eerst dat zij er waren. Voor mij was het al de zevende keer. Ik ken die stad als mijn broekzak en voel me er helemaal senang. Ook al is het aantal verkopers van onbenullige snuisterijen verdubbeld, word je steeds agressiever een restaurant ingetrokken en is de aanwezigheid van blauw en camouflage op straat verdubbeld sinds mijn laatste bezoek.
Mijn petekind is 15 en wil graag bij de commando’s. Tot grote bezorgdheid van zijn ouders, zeker nu blijkt dat een leger er echt is om te vechten. Die bezorgdheid werd kennelijk ook door het blauw in Vaticaanstad gedeeld. Zijn belangstelling voor alles dat naar het leger ruikt is zo groot dat hij er ook in alle argeloosheid naar loopt te wijzen. Zelfs als het scherpschutters zijn op de zuilengalerij van Bernini rond het Sint Pietersplein. Daar werden ze zo nerveus van dat ze hem, overigens zeer voorkomend en vriendelijk, naar zijn paspoort en vingerafdrukken vroegen. Hij mag dan pas 15 zijn, hij heeft al wel een flinke baard (we zijn daar later samen mee langs een echte barbier gegaan) en samen met zijn vader wekte hij kennelijk de indruk kwaad van zins te zijn. Ze staan nu dus geregistreerd.
Zelfs op een doorsnee zondag in februari loopt het Sint Pietersplein vol met gelovigen en toeristen, die allen een glimp hopen op te vangen van de Heilige Vader achter zijn piepkleine raampje, torenhoog boven het plein. Gelukkig ontsieren grote beeldschermen tegenwoordig het plein zodat iedereen mee kan genieten. In het Italiaans en zonder ondertiteling.
De mis in de Friezenkerk, op een steenworp afstand van de Sint-Pieter, was net ten einde, getuige het Wilhelmus dat uit het orgel loeide. We zijn er koffie gaan drinken en mochten even de campanile (klokkentoren) zien die alleen vanaf hun terras goed zichtbaar is. Wie op het Sint Pietersplein staat en weet waar te zoeken, kan er net het topje van zien. Ik heb er in 2018 bovenin gezeten, net als ik zo graag doe in de Urbanustoren. Alleen lag er in Rome een halve meter ingedroogde duivenpoep. Ik was er toentertijd om een boekje te maken over de romaanse campaniles in Rome en heb nu weer een afspraak kunnen maken om nog eens 2 doosjes voorraad naar Rome te sturen. Ze verkopen daar namelijk als een trein!
In Rome ontkom je ook niet aan zaken van vóór en buiten het Christendom. Zo hebben we een hele dag uitgetrokken voor de Via Appia Antiqua en een andere voor (vooral de beeldhouwwerken van Bernini in) de Villa Borghese. Uiteraard hebben we de Stanze di Raffaello en de Sixtijnse Kapel in het Vaticaan bezocht. En ik heb een nieuw project gevonden om mee verder te gaan als de Urbanuskerk straks in zijn oude luister is hersteld: in het Colosseum zijn nog heel wat gewelfjes opnieuw te metselen!