Column “Achter de kaft 19” op 12 september 2021 van Dolf Middelhoff, hoofdredacteur en fotograaf.
Zondag 12 september 2021. Over drie dagen is het drie jaar geleden dat de Urbanuskerk afbrandde. En twintig jaar en een dag nadat de Twin Towers neer gingen. Beide gebeurtenissen grepen diep in de samenleving in. Op die dag, de 12e september 2021 dus, wordt er voor het eerst weer gekerkt ín de kerk. Al is het voorlopig maar voor deze ene keer, het is een mijlpaal van jewelste.
Daar er nog steeds covidregels gelden, is er slechts ruimte voor een select gezelschap dat, keurig op anderhalve meter, vaste plaatsen heeft toegewezen gekregen. Voor diegenen die niet zelf aanwezig kunnen zijn, wordt gezorgd voor een live-streamuitzending.
Een zeer ontroerend moment bij de opening van de viering is wanneer Kees Wolterman op uitnodiging van pastoor Eugène Jongerden de Paaskaars komt aansteken. Dat die kaars de brand ongeschonden heeft overleefd mag een klein wonder heten. Kees was op de fatale dag de laatste die de (toen al brandende) kerk verliet.
Dankzij de inspanningen van aannemersbedrijf Nico de Bont zijn de eerste twee traveeën van het schip zodanig opgeruimd dat er een viering kan worden gehouden. Ook voor een niet-kerkganger als ik is dit een symbolische en gedenkwaardige gebeurtenis, want het gebouw wordt eindelijk weer gebruikt waarvoor het ooit ontworpen is. De datum is natuurlijk ook beladen en de vredeswens, die onderdeel is van de viering krijgt daardoor extra lading. Zeker als ik hem van enkele aanwezigen persoonlijk krijg.
In zijn preek wijdt pastoor Jongerden uit over de vraag waarom we hier nu een nieuwe kerk aan het bouwen zijn, in een tijdsgewricht waarin zoveel kerken juist leeglopen en moeten sluiten. De monumentale kwaliteiten van dit gebouw zullen daaraan zeker hebben bijgedragen. Het is dan ook een feest om de blik gedurende de viering weer over de nieuwe gewelven boven ons te kunnen laten dwalen en gezang te horen klinken vanaf de koorzolder.
Vrienden die langskomen in het kader van de Open Monumentendag, luisteren ademloos naar mijn relaas over de verrichtingen en vorderingen van al die vele vaklui die nu al bijna drie jaar lang, met ziel en zaligheid, boven ons hebben staan ploeteren om dit resultaat te bereiken. En we zijn er nog niet, maar we zijn al wel zover dat dit nu kan. En dat ik over niet al te lange tijd niet meer op al die ijle hoogtes over steigers kan lopen om dat werk van dichtbij te kunnen registreren. Er zal steeds meer binnen en aan onopvallende details worden gewerkt. De tijd van grote gebaren is bijna voorbij, alleen de vieringtoren moet nog komen.
Ergens in het najaar van 2023 is het werk klaar, Deo Volente. Dan is mijn jongensdroom werkelijkheid geworden. En is de wens van al die parochianen en vrienden van de Urbanuskerk in vervulling gegaan. Dan staat er weer een kerk en moet ik een andere hobby gaan zoeken. Gelukkig heb ik dan de foto’s nog.
